Hippogriff - mityczna istota czy prawdziwe zwierzę?

Początkowo hipogryf jest mitologiczną jednostką, która jest odległym krewnym gryfa. Zakłada się, że jest on również powiązany z Pegazem, ale niewielu zwolenników tej teorii. Hippogriff jest stworzeniem, w którym rośnie tylna część tułowia konia, przednia część tułowia orła i ogromne skrzydła.

Takie stworzenie nazywano także „gryfem konnym”, ponieważ jest ofiarą eksperymentu, sztucznie wyhodowanego potwora, który pojawił się w wyniku krzyżowania się konia i orła.

Zgodnie z pierwotnym planem stworzenie stanie się równie silne i silne jak koń, ale może latać jak ptak. Jak gryf - ale z tylną połową konia, nie lwem, z mniejszymi uszami i grzywą znacznie krótszą..

Wśród tych stworzeń są dwa typy: zwykły lub szkocki (według legendy znaleziono w Szkocji) i mały.

Normalny hipogryph jest bardzo masywnym stworzeniem, nieco większym niż koń. Jego kolor może być absolutnie wszystkim, ale najczęściej są to szare lub czarne zwierzęta..

Hipogryf jest bardzo niestały, może być agresywny, nie pozwoli nikomu się upokorzyć. Jeśli poczuje brak szacunku, zaatakuje wroga, próbując uderzyć go szponiastą łapą lub uderzyć go mocnym dziobem..

Małe hipogryfy krótszy niż szkocki, często czarny, szary i beżowy. Zwierzęta te różnią się uległym temperamentem, dobrze łączą się z ludźmi, dlatego często są używane jako zwykłe konie (jako środek transportu, praca).

Osobliwości życia hipogryfów

Jeśli mówimy o interakcji tych zwierząt z innymi gatunkami, to warto zauważyć, że tylko zwykły hipogryf może dołączyć do bitwy z jakimkolwiek innym mitycznym bytem, ​​ponieważ ten mały wciąż woli pokojowe rozwiązanie problemów i nie będzie się wspinał.

Hipogryfowie wolą mieszkać w górach, w dolinach nie spotykają się w lasach, ponieważ skrzydła są utrudnione przez gałęzie. Nie są to zwierzęta stadne, żyją one pojedynczo lub parami. Samica nie składa jaj, ale rodzi dzieci bezpośrednio..

Do dwóch lat dziecko jest pod opieką rodziców, po czym opuszcza rodzinne gniazdo na kilka lat. Trzy lata później hipogryf jest już uważany za dorosłego, może znaleźć partnera i żyć sam lub wrócić do rodziców.

Żywią się jaszczurkami, małymi zwierzętami. Niezależnie od tego nigdy nie atakują osoby, dopóki nie zacznie okazywać agresji. Małe hipogryfy uwielbiają warzywa i owoce. Według legend żaden z tych dwóch typów nie ma właściwości magicznych. Jednak z ich szponów powstają amulety.

Wizerunek w kulturze światowej

Powszechnie uważa się, że ten obraz został po raz pierwszy opisany w 1532 r. W wierszu „Wściekły Roland” Ludovico Ariosto. Potem było przysłowie „Przejdź przez konia z gryfem”, co oznaczało niewykonalność jakiegoś zadania.

Ale jeden z pierwszych wzmianek o hipogryfie znajduje się w fragmencie z Vera Historia Luciana (ok. 170 ne):

... Postanowiliśmy pójść dalej i wkrótce spotkaliśmy się z końskimi świniami, tak jak są tutaj nazywani, i zostali przez nich schwytani. Te końskie skręty to nic innego jak ludzie jadący na sępie i rządzący nimi jak konie. Te sępy mają ogromne rozmiary i prawie wszystkie mają trzy głowy. Aby dać wyobrażenie o ich wielkości, wystarczy powiedzieć, że każde z tych piór skrzydeł jest dłuższe i grubsze niż maszt na okręcie wojennym ... (Przeł. K. Trever).

Oczywiście takie źródło nie potwierdza istnienia hipogryfów w czasach starożytnej Grecji. Wskazuje jednak, że już wtedy istniał pomysł na istnienie tych zwierząt..

Close to obraz skrzydlatego konia i literatury domowej. Na przykład autor A. F. Veltman w The Ancestors of Kalimeros (1836) opisuje magicznego hipogryfa, który był w stanie przenieść jedną z postaci w przeszłość..

Oczywiście taka mitologiczna istota została znaleziona w pracach Harry'ego Pottera (w szczególności w „Harry Potter i więzień Azkabanu”).

Niestety, żadne z tych dzieł literackich i odniesień w starożytnych opowieściach nie może być dowodem na to, że hipogryfy istniały wcześniej..

Można przypuszczać, że hipogryfy były nieudanym eksperymentem, który, podobnie jak kamień filozofa, próbowano stworzyć w średniowieczu przez krzyżowanie różnych zwierząt. Jednak żaden hipogryf nie przetrwał do naszych czasów i możemy założyć, że eksperymenty średniowiecznych naukowców (jeśli były) zakończyły się niepowodzeniem.