Nie ma nic bardziej strasznego niż samotność wśród ludzi.

22 lutego 1942 r. - w mieście Petropolis (Brazylia), w desperacji z powodu nieuniknionego, jak sądzili, zwycięstw nazistów Stefan Zweig i jego żona Charlotte popełnili samobójstwo, biorąc dużą dawkę tabletek nasennych.

Po Pearl Harbor i upadku Singapuru Zweig wyobrażał sobie, że siły zła zatriumfowały na świecie i, w rozpaczy, postanowiły umrzeć. Żona nie zaprzeczyła i była gotowa podzielić się swoim losem..

Przed śmiercią para napisała 13 liter. Uzasadniając swój czyn, Charlotte napisała, że ​​śmierć będzie uwolnieniem dla Stefana, a także dla niej, ponieważ była torturowana przez astmę..

A Zweig napisał: „Po sześćdziesięciu latach siły specjalne są zobowiązane do rozpoczęcia życia na nowo. Moja siła jest wyczerpana przez lata wędrówki daleko od mojej ojczyzny. Poza tym, myślę, że teraz jest lepiej, z głową w górze, aby położyć kres egzystencji, której główną radością było praca, a najwyższą wartością jest wolność osobista, witam wszystkich moich przyjaciół, niech zobaczą świt po długiej nocy, a ja jestem zbyt niecierpliwy i odchodzę przed nimi ”.

Fotografia ich ciał, które przywarły do ​​siebie nawet po śmierci, krążyła wokół wszystkich gazet.

Erich Maria Remarque napisał o tym tragicznym epizodzie w powieści „Cienie w raju”: „Gdyby tego wieczoru w Brazylii, kiedy Stefan Zweig i jego żona popełnili samobójstwo, mogliby dać komuś duszę przez telefon, nieszczęście może się nie wydarzyło. Ale Zweig był w obcym kraju wśród obcych ”.

„Nie ma nic bardziej strasznego niż samotność wśród ludzi”, napisał sam Zweig 20 lat przed tragedią (w 1922 r.) W swoim Liście do nieznajomego ...