Historia rosyjskich manufaktur

Przez cały czas i we wszystkich kulturach walka na pięści była uważana za godny i popularny sport. W starożytnej Grecji walki na pięści zostały włączone do programu igrzysk olimpijskich - i nikt nie uważał za wstyd widzieć prawdziwej męskiej zabawy. W Rosji tradycja walki wręcz istniała od czasów starożytnych. Słowianie zawsze byli znani w Europie jako silni i inteligentni wojownicy: mężczyźni z każdej klasy i każdego zawodu od dzieciństwa byli szkoleni w służbie wojskowej. Dzisiaj opowiemy wam o historii i losach rosyjskiej walki pięściowej - tradycji, która prowadzi do podziwu wszystkich, w których żyłach płynie słowiańska krew. 

//]]>

• 

  Podstawowe zasady

  Rosyjska walka na pięści nigdy nie była bezpodstawną walką wręcz. Był cały zestaw zasad i przepisów regulujących zachowanie bojowników. Zabroniono więc zabijania tych, którzy upadli na ziemię - w tamtym czasie nie praktykowano żadnych straganów. Wystarczyło, że łotr skulił się, by się poddać. Atak z tyłu również nie był dozwolony, podobnie jak niskie ciosy..

• 

  Strój myśliwski

  Wszyscy walczący musieli się odpowiednio ubierać. Żadne specjalne zasady nie zostały nałożone na rodzaj odzieży - po prostu nie naga - ale bez futrzanej czapki łagodzącej cios, a rękawice futrzane mężczyzny nie mogły walczyć.

• 

  Przygotowanie do bitwy

  Do walki przygotowanej z wyprzedzeniem. Bojownicy byli bardzo odpowiedzialni za nadchodzącą bitwę: przestali pić alkohol na tydzień przed wyznaczoną datą, spędzali więcej czasu w pracy fizycznej, relaksując każdej nocy zmęczone mięśnie w wannie. Zmieniła się też dieta - jej podstawą był chleb i mięso, co pozwoliło zdobywcy na uzyskanie odpowiedniej wagi w krótkim czasie..

• 

  Taniec Humpback

  Rosyjska walka na pięści - zjawisko, raczej porządek kulturowy. Uczestnicy nigdy nie opuścili nieoficjalnej listy rytuałów treningowych. Na przykład w starożytnej Rosji bojownicy ćwiczyli specjalny taniec, „taniec z garbem” lub „machanie”. Mężczyzna próbował przekazać zwyczaje niedźwiedzia, mając nadzieję, w odpowiedzi, na zdobycie mocy tej bestii..

• 

  Przejście i rozdarcie wroga

  Przed walką „wojownicy” zorganizowali przejazd demonstracyjny ulicami miasta. Podczas tego, uczestnicy śpiewali pieśni bitewne, a zatłoczeni ludzie próbowali jak najbardziej sprowokować żołnierzy. Punkt końcowy trasy stał się miejscem walki: tutaj ludzie ustawili się w szeregu i zaczęli bluźnić przeciwnikom obscenicznymi gestami i okrzykami. Pierwsi w szeregach byli młodzi chłopcy, którzy ruszyli do walki przed rozpoczęciem głównej bitwy. Spektakl ich rzezi doprowadził myśliwców do pożądanego stanu - szef oddziału ogłosił rytuał „Daj bitwę!”. i zaczęła się zabawa.

• 

  Jak i gdzie biją

  Na polu nie było broni. Każdemu, kto został skazany za kawałek ołowiu w rękawicy, groziła bardzo poważna kara. Istniały trzy główne typy uderzeń: kostki, podstawa pięści (miażdżący cios od góry do dołu) i głowy falangi. Próbowali pokonać splot słoneczny w głowie: w warunkach otaczającego chaosu ogólnej walki potrzebne były najskuteczniejsze, szybkie i proste ciosy.

• 

  Niezawodnie

  Każdy oddział składał się z kilku doświadczonych, silnych i wytrzymałych wojowników. „Nadezhi” zostały użyte jako główne uderzenie, aby złamać linię wroga. Udany baran stworzył lukę w oddziale, gdzie wszyscy inni bojownicy rzucili się. Aby zneutralizować doświadczoną nadzieję, potrzebna była taktyka doskonalona przez szkolenie. Myśliwiec został wpuszczony za pierwszą linię akcji, natychmiast zamykając go za plecami. Tutaj nadzieję spełnili doświadczeni mistrzowie indywidualnej walki..

• 

  Hak holowniczy

  Ten rodzaj masowej awantury wymagał od uczestników nie tylko siły, ale także godnej pozazdroszczenia zdolności do chłodnej oceny stale zmieniającego się usposobienia. Na pierwszy rzut oka wysypisko śmieci wygląda jak chaotyczna rzeź wielu ludzi - nie podążają za rozkazem i nie próbują wymusić nieprzyjacielskiego oddziału. Każdy mówi sam za siebie, wszyscy stawiają opór wszystkim innym..

• 

  Od ściany do ściany

  Najczęstszym typem walki pięściami była ściana przy ścianie, ściśle regulowana przez reguły. Walka ta przypominała bitwę dwóch oddziałów przeciwników na prawdziwym polu bitwy: przywódcy używali taktyki, kierując myśliwców w taki sposób, aby wrogowie-bojownicy uciekali. Nie zachęcano do pojedynczych walk, ataman nauczał wszystkich swoich „żołnierzy”, by ściśle przestrzegali rozkazów dla dobra całego oddziału i zapewnili, że doświadczeni, nadmiernie pewni siebie wojownicy nie wspinali się do przodu sami, gdzie mogli zostać zneutralizowani..

• 

  Sam na siebie

  Indywidualne bitwy były oczywiście uważane za najbardziej szanowaną bitwę. Tutaj wysunęły się osobiste cechy śpiewaków. Bardzo często takie walki można by wykorzystać do określenia poprawności oskarżonego w sądzie: wierzono, że właściwa osoba jest bardziej pewna siebie - to znaczy, że wygrywa. Zabicie wroga podczas pojedynku „na sobie” było niemożliwe: poległy gracz stracił automatycznie.

• 

  Zakaz walki pięści

  Pierwsze zakazy publicznych walk pięści zaczęły się po chrzcie Rosji. Faktem jest, że pogańscy Słowianie poświęcili walki Perunowi, patronowi wojowników i sztuk walki. Oczywiście nikt nie chciał go zobaczyć w chrześcijańskim panteonie. Metropolita Kirill postanowił w 1274 r. Nawet ekskomunikować mężczyzn biorących udział w bitwach. Pomimo wszystkich przeszkód walki na pięści nigdzie nie poszły. Nawet bardzo poważne środki karne przewidziane dla bojowników w XVII wieku nie przeszkodziły temu. Przeciwnie, Piotr I pod każdym względem zachęcał do walk, a nawet sam je organizował, „aby pokazać odwagę narodu rosyjskiego”. Po nim tradycja walki praktycznie nie była uciskana, ale rządy Mikołaja I były początkiem ostatecznego zapomnienia o tej chwalebnej tradycji. Cesarz kategorycznie zakazał walki na pięści, a po 1917 r. Komuniści uznali tę praktykę za kolejne dziedzictwo carskiego reżimu - co było równoznaczne z bezpośrednim zakazem..