Naukowcy obserwowali pracę mózgu w miłości

Stepowe norniki są popularnym obiektem badań seksualnych. Te gryzonie są wymawiane jako Monogamous, mimo że ich bliscy krewniacy, nornicy łąkowi, odznaczają się całkowitą puszystością i poligamią. Porównanie tych dwóch gatunków wskazało na zwiększoną podatność receptorów w mózgu stepowych monogamicznych nor na oksytocynę, pozwoliła ujawnić jej rolę w tworzeniu przywiązania do partnera i do tego, co nazywamy miłością.

Jednak pomimo licznych badań, w tym norników, wiele aspektów miłości do nauki pozostaje nieznanych. Zatem wzorce neuronalne zaangażowane w pojawienie się i utrzymanie tego uczucia nie są dobrze zrozumiane. Neuronaukowcy z Nowego Jorku odkryli nowe szczegóły miłości, przemawiając na dorocznym zlocie Amerykańskiego Towarzystwa Neuroscience.

Autorzy przeprowadzili obserwacje za pomocą małego urządzenia wszczepionego w głowę męskiego nornika stepowego. Narzędzie pozwoliło im śledzić przepływ jonów wapnia przepływających przez błony komórkowe neuronów. Im silniejszy przepływ, tym bardziej aktywna manifestuje się komórka. Okazało się więc, że w kontakcie z ukochaną kobietą obserwuje się maksymalną aktywność w jądrze półleżącym. Jest to stosunkowo mała grupa neuronów uczestniczących w motywacji naszego zachowania - tworzenie emocji i, oczywiście, praca systemu nagrody. Jądro półleżące uważane jest za jeden z kluczowych elementów tzw. „Centrum przyjemności”.

Kontakt z jego parą zmusił neurony sąsiedniego jądra męskiego do pracy o 20% bardziej aktywnie niż w kontakcie z jakąkolwiek inną kobietą. Odkryto nawet pewną liczbę pewnych komórek, które „działają” tylko w obecności ukochanego. Być może norniki, które dały nam wiedzę na temat oksytocyny „molekuły miłości”, wkrótce przyniosą wskazówki „neuronom miłości”, których aktywność wiąże się z pojawieniem się tego romantycznego uczucia. Przynajmniej u gryzoni.