Eksperymentuj z Little Albert

Eksperyment z małym Albertem był jednym z najbardziej znanych eksperymentów psychologicznych. Został on przeprowadzony przez behawiorystę Johna B. Watsona wraz z Rosalie Raynor, absolwentką psychologii. Wcześniej rosyjski psycholog Ivan Pavlov przeprowadził podobne eksperymenty pokazujące rozwój odruchu warunkowego u psów. Watson był zainteresowany dalszymi badaniami Pavlova, aby pokazać, że reakcje emocjonalne mogą być klasycznie uwarunkowane u ludzi..

Uczestnikiem eksperymentu było dziecko, którego Watson i Raynor nazywali „Albert B.”, teraz w psychologii nazywany jest małym Albertem. Miał około dziewięciu miesięcy. Watson i Raynor wystawili go na działanie wielu bodźców, w tym białego szczura, królika, małpy, maski i płonących gazet, i obserwowali reakcję chłopca. Początkowo chłopiec nie okazywał strachu w stosunku do przedmiotów, które widział..

Następnym razem, pokazując chłopcu szczura, Watson wydał głośny dźwięk, uderzając młotkiem w metalową rurę. Zgodnie z oczekiwaniami dziecko płakało, gdy usłyszał głośny dźwięk. Po wielokrotnych kombinacjach białego szczura i głośnego dźwięku Albert zaczął płakać, gdy tylko pokazano mu białego szczura.

Od Watsona i Raynora:

„Dziecko zaczęło płakać, gdy tylko szczur został mu pokazany. Niemal natychmiast skręcił w lewo, upadł na lewą stronę, wstał i zaczął tak szybko się czołgać, że z trudem można go było złapać na krawędzi stołu”.

Elementy warunkowania klasycznego w eksperymencie z małym Albertem

Eksperyment z małym Albertem jest przykładem tego, jak klasyczne kondycjonowanie może być wykorzystane do warunkowania reakcji emocjonalnej..

Uogólnienie zachęt w eksperymencie z małym Albertem

Oprócz wykazania uwarunkowania reakcji emocjonalnej, Watson i Raynor zaobserwowali również występowanie uogólnienia bodźców. Po uwarunkowaniu Albert zaczął się bać nie tylko białego szczura, ale także takich rzeczy. Jego strach rozprzestrzenił się na inne przedmioty pokryte futrem, takie jak płaszcz Raynora i broda Świętego Mikołaja..