Jak Spartanie stworzyli najlepszych wojowników na planecie

Legendy o ostrych Spartanach sięgają tak daleko. Armia tego plemienia była tak silna, że ​​władcy postanowili porzucić mury miejskie - twierdzą, że ściana tarcz będzie bardziej niezawodna. Prawie niezwyciężeni wojownicy byli sławni w całym starożytnym świecie, ale co było centem takiej super-męskości?

• 

  Słaby

  W Sparcie słabym nie dano szansy na przetrwanie. Chore, okaleczone, słabo rozwinięte dzieci należały do ​​rady starszych. Ci zdecydowali, czy przeznaczyć zasoby społeczności na taką osobę. W większości przypadków wypadek został przewieziony do specjalnego dołu na obrzeżach miasta, gdzie po prostu umarł z głodu. Przetrwałeś? Świetnie, będę prawdziwym wojownikiem.

• 

  Koszary

  W ciągu siedmiu lat chłopiec przeniósł się na teren koszar. Zachęcano do walk, rywalizacji, a nawet kradzieży. Wszelkie spory były rozwiązywane przez pięści i za zgodą nauczycieli. Spokojne lekcje? Nie, naprawdę. Uczniowie mogli przejść przez mentorów, jeśli byli gotowi bronić swojego punktu widzenia w walce.

• 

  Kradzież jedzenia

  Wychowanie spartańskie oznaczało zapewnienie chłopcom tylko niezbędnych rzeczy. Buty uważano za luksus, jedzenie pozwalało przetrwać, nic więcej. Uczniom zaleca się kradzież żywności na rynku, aby utrzymać zdolność do konkurowania z kolegami z klasy.

• 

  Intelekt

  Ale nie ograniczało się do wychowania fizycznego. Uczniowie byli nie tylko silni, ale także inteligentni. Badanie współczesnych filozofów, zdaniem Spartan, dało przyszłym wojownikom zdolność do szybkiego i elastycznego myślenia w warunkach walki..

• 

  Jeden zawód

  Jeśli jesteś Spartaninem, jesteś żołnierzem. Oracz, kupiec, odkrywca, ale żołnierz. Spartanie nauczyli się być twardymi, być posłusznymi rozkazom i być najlepszymi wojownikami całej Grecji. Tradycyjna edukacja wielostronna nie jest mile widziana. Czy chcesz zaangażować się w filozofię jako kwestię swojego życia? Odwal się w rozpieszczonych Atenach.

• 

  Śmierć

  Spartan, który zmarł na starość, nie otrzymał żadnych nagród i znalazł ostatnie schronienie we wspólnym grobie. Tylko ci, którzy zginęli w bitwie, otrzymali własny kawałek ziemi pod nagrobkiem. Śmierć we własnym łóżku była uważana za godną pogardy nawet dla tych wojowników, którzy całe życie spędzili w bitwach.