Historia życia Vladimira Poznera

„Poleciałem z Moskwy do Nowego Jorku. Przeszedł kontrolę paszportową. Poszedłem do hotelu i stwierdziłem, że nie ma paszportu. Albo został skradziony, albo go upuściłem, ale fakt pozostał: paszport zniknął.
Następnego ranka, o dziewiątej, zadzwoniłem do Passport Center w Nowym Jorku. Bez względu na to, jak bardzo się starałem, nie mogłem osiągnąć żywego ludzkiego głosu, a niekończące się nagrywanie nie wyjaśniło
Nyala, jak mam zrobić. I poszedłem. To centrum znajduje się również w dolnej części wyspy i wygląda na bezimiennego jak to, w którym otrzymałem obywatelstwo. Przy wejściu stali dwaj strażnicy uzbrojeni w karabiny maszynowe. Podszedłem i zacząłem:
- Zgubiłem paszport i chciałbym ... Jeden z nich mnie przerwał:
- W prawo, w lewo na korytarzu, białe okno.
W oknie siedział Afroamerykanin.
- Zgubiłem paszport ... - Mówiłem, ale ona również przerwała:
- Biały telefon na ścianie po prawej stronie. W rzeczywistości biały telefon wisiał na ścianie, a obok niej, za przezroczystą plastikową osłoną, była instrukcja. Zaczęło się tak:
1. Podnieś telefon..
2. Po usłyszeniu sygnału wybierania naciśnij cyfrę „1”.
3. Po usłyszeniu słowa „mów” jasno i jasno zadaj swoje pytanie ... ”
I tak dalej. Otrzymałem więc numer seryjny i czas, kiedy musiałem wejść na dziesiąte piętro w takim i takim pokoju. Była 9:30 rano, a ja miałem się spotkać o 11:00. Wyszedłem, wypiłem kawę, przeczytałem gazetę i wróciłem o piątej do jedenastej.
- Mój numer jest taki i taki - powiedziałem strażnikom, którzy kazali mi iść. Poszedłem na dziesiąte piętro, wszedłem do dużej sali, której część składała się ze szklanych okien. Nie miałem czasu usiąść, dokładnie o jedenastej usłyszałem głos: „Vladimir Pozner, okno numer trzy”. Przyszedłem. Czekałem na mężczyznę około pięćdziesiątki, którego twarz jakoś pamiętałem - może dlatego, że był zaskakująco podobny do Czechowa.
- Cześć, jak się masz? - zapytał.
- Tak, więc tak.
- Co się stało?
- Tak, czy zostałem skradziony, czy zgubiłem paszport.
- Cóż, to nie ma znaczenia. Oto formularz dla Ciebie, wypełnij go..
Wypełniłem i zwróciłem formularz Czechowowi.
- So-ak, wyciągnął, czy jesteś naturalizowanym obywatelem USA? Skinąłem głową.
- To trochę komplikuje sprawę. Masz dokument potwierdzający twoje obywatelstwo?
- Tak, ale on jest w Moskwie, nie noszę go ze sobą.
- I na próżno. Musisz mieć co najmniej kserokopię.
- Mogę zadzwonić do Moskwy i poprosić mnie o przesłanie kopii faksem do hotelu, otrzymam i zwrócę do ciebie.
- Dobrze, poczekam - powiedział Czechow.
Natychmiast zadzwoniłem do hotelu, gdzie faks już na mnie czekał. Chwycił go i wrócił do Centrum Paszportu. O wpół do dwunastej poszedłem do okna numer 3 i podałem kopię faksymilową. Czechow spojrzał na nią, potrząsnął głową i powiedział:
- Sir, przepraszam, ale otrzymałem wyjaśnienie, że potrzebujemy oryginału.
- Ale oryginał jest w Moskwie. Nie mogę tam latać bez paszportu!
- I nie, proszę pana, nie denerwujcie się. W Waszyngtonie jest drugi oryginał, który zostanie do nas wysłany. Ale ta operacja będzie kosztować dziewięćdziesiąt dolarów.
Byłem gotów zapłacić każdą kwotę, tylko po paszport.
- Panie Pozner, powiedział Czechow, będziecie czekać dokładnie o trzeciej w hali drugiej. Wyszedłem na zewnątrz, zjadłem hot doga „ze wszystkimi rzeczami osobistymi” - tak mówią, kiedy wszystkie przyprawy i wszystkie sosy, plus ketchup i musztarda, są nakładane na kiełbasę. Zmyłem to błoto butelką Coca-Coli, a po piątej trzy doszedłem do pokoju numer dwa. Dokładnie za trzy rozległ się głos:
- Pan VALDIMIR Posner! - Zgadza się, Valdimir, nie Vladimir.
Podszedłem do okna. Dość ciemna czarna kobieta podała mi paszport i powiedziała:
- Sprawdź, czy wszystko jest w porządku.
Paszport został wymieniony „Vladimir”, a nie „Valdimir”. Wszystko było w porządku.
- Podpisz potwierdzenie odbioru. Podpisałem. Czas minął pięć minut po trzeciej. W mniej niż jeden dzień roboczy otrzymałem nowy paszport. Szczerze mówiąc, byłem zszokowany. Poszedłem do innego pokoju, podszedłem do okna, za którym siedział Czechow i powiedział:
- Sir, nie mogę nawet znaleźć słów, by podziękować za taką pracę. Jestem zdumiony.
Czechow spojrzał na mnie i całkiem poważnie, powiedziałbym nawet: - Sir, płacicie za to podatki!

Czy pamiętamy też, że je płaciliśmy? ”