Kim są sługusi naprawdę

Ci, którzy oglądali popularną kreskówkę „Despicable Me” (ang. „Despicable Me”) lub jej kontynuację „Despicable Me 2”, z pewnością pamiętają małych sprytnych asystentów głównego bohatera Gru, którego nazywają sługami, ale nie wszyscy wiedzą, kim byli sługusi rzeczywistości.

Termin ten we Francji w XVI wieku nazywał się ulubieńcami szlacheckich osób, które na dworze mogły pełnić rolę doradców, strażników, wychowanków, aw niektórych przypadkach miłośników wysokiej rangi szlachty. Często los miniona (fr. Mignon - baby, cutie) był całkowicie w rękach jego patrona. „Zwierzęta” spełniły wszelkie zachcianki szlachty, dlatego słowo „sługa” wkrótce stało się synonimem rozwiązłości seksualnej i korupcji.

Być może najbardziej znaczący sukces w ich trudnej „służbie” dotarł do sług Henryka III Walezego, który podekscytował królewskie otoczenie swoją lekkomyślnością, śmiałymi sztuczkami i niezliczonymi intrygami. Niektórzy poddani króla twierdzili, że Heinrich był daleki od przyjaznych stosunków z młodymi ludźmi, ale w dokumentach historycznych nie ma na to potwierdzenia, więc jest prawdopodobne, że są to tylko pogłoski.

Henryk III i sługusi

Kobiece stroje sługusów były przedmiotem ciągłego ośmieszania dworzan, ale jednocześnie były zazdrosne, ponieważ król hojnie dawał faworytom różnego rodzaju tytuły, posiadłości ziemskie i inne „żetony”, a gdy dwaj ulubieńcy Henryka III zginęli w słynnym pojedynku sługusów, monarcha zarządził zbuduj dla nich luksusową kryptę.

Nawiasem mówiąc, maniery sług Henryka III posłużyły za podstawę dzieł Ojca Aleksandra Dumasa, takich jak „Hrabina de Monsoreau”, „Czterdzieści pięć” i „Dwór Henryka III”.