Broń dzikich plemion, która stała się legendarna

Rzymianie i inne starożytne imperia pogardzali plemionami poza ich granicami. Nazywali plemiona dzikimi barbarzyńcami, ale te były dalekie od prymitywnych. Przywódcy dużych plemion, takich jak Gotowie, Celtowie, Hunowie i Wandale, często świeciły wspaniałą taktyką wojskową. Rzemieślnicy byli w stanie stworzyć broń i sprzęt doskonałej jakości.. 

• 

  Długi miecz

  Długi obosieczny miecz był główną bronią Galów (zbiorowa nazwa plemion celtyckich zamieszkujących terytorium współczesnej Francji, Belgii i Niemiec Zachodnich). W przeciwieństwie do krótszego rzymskiego gladiusza, długie miecze Galów były używane do siekania. Na polach bitew szeroki zakres nie jest zbyt wygodny, ale w pojedynczych potyczkach długie i ciężkie ostrze dawało namacalną korzyść. Historycy uważają, że to od wyższości miecza nad gladiusem oddział Brennus był zmuszony z powodzeniem najechać Włochy - wtedy barbarzyńcy całkowicie pokonali przygotowane legiony i posunęli się aż do Rzymu.

• 

  Celtycki rydwan

  Juliusz Cezar został pierwszym rzymskim dowódcą plemion celtyckich, stojących w obliczu wojennych rydwanów. W bitwie działali jako rodzaj starożytnego transportera opancerzonego: przyciągnięci przez parę silnych koni, z solidną platformą i ochroną strzały, stworzyli prawdziwą panikę wśród wroga.

• 

  Sekira

  Najsłynniejsza, że ​​tak powiem, klasyczna broń barbarzyńska zawsze była toporem bojowym. Większość plemion uzbrajało żołnierzy włóczniami, najlepiej mieczami; Niemcy włamali się do szeregów wroga ciężkimi toporami, rozbijając zbroję i hełmy jednym uderzeniem. Frankowie woleli lżejszy topór Franciszka, który mógł być również używany jako broń do rzucania..

• 

  Falcata

  W 218 rpne Rzymianie najechali nowoczesną Hiszpanię. Tutaj niespodziewanie spotkali się z poważnym oporem ze strony barbarzyńców Keltiberów, którzy narzucili taktykę walki partyzanckiej nad wyższymi siłami legionistów. Dla zwykłych żołnierzy broń, którą Celtiber kochał najbardziej, stanowiła problem: długość falcaty (lepiej byłoby nazwać to copis, lub, jak sami Rzymianie mówili), machaera hispana) osiągnął 60 centymetrów. Hiszpanie nosili go za plecami - zakrzywione do przodu ostrze i ostrze rozszerzające się ku końcowi znacznie zwiększały siłę kinetyczną uderzenia, tak że żaden hełm nie był w stanie wytrzymać.

• 

  Łuku refleksyjnego

  W piątym wieku naszej ery Attila na czele hunońskich hord najechał Europę ze wschodu. Krwawy szaniec przetoczył się przez Imperium Rzymskie, gdzie Hunowie otrzymali przydomek „Plaga Boga”. Dla zachodnich wojowników taktyka Attili stała się strasznym problemem: manewrowa kawaleria wydała potężny cios i natychmiast się rozpuściła. Większość wojowników Hunów używała łuków kompozytowych wykonanych z drewna, ścięgien, rogów i kości. W przeciwieństwie do łuków zachodnich, ta broń stepowa była zakrzywiona na końcach, co generowało dodatkowy moment obrotowy, pozwalając strzałom łatwo przebić ciężką zbroję sto metrów dalej..

• 

  Broń oblężnicza

  W przeciwieństwie do większości plemion barbarzyńskich, Hunowie byli szczególnie biegli w walce oblężniczej. Mieli pomysł na pojazdy oblężnicze w służbie wojsk rzymskich, gdzie byli szczęśliwi, biorąc lekkich jeźdźców i zwiadowców. Według greckiego kronikarza Prisca, pierwsze pojawienie się broni oblężniczej podczas oblężenia Nisz było szokiem dla Rzymian: Hunowie używali masywnych kołowych wież oblężniczych, aby zabezpieczyć łuczników przy ścianach i deszcz strzał, by zmyć wojska.

• 

  Kolczuga

  Pojedynek barbarzyńców i właściwie często wdarły się w głąb walki prawie nago. Ale większość zwykłych żołnierzy nadal wolała jakoś zwiększyć swoje szanse na przeżycie - tarcze i zbroje nie były tu cudem. Najskuteczniejszą ochronę można nazwać wynalezioną w trzecim wieku pne Poczta. Większość Galów przybrała formę koszuli z krótkimi rękawami lub kamizelki z siatki z małych metalowych pierścieni. Zapewnia to zbroję łańcuchową z elastycznością, jednocześnie chroniąc użytkownika przed poślizgnięciami mieczy i sztyletów..