Ludwik XIV jako postać wojskowa

Ludwik XIV nie był reformatorem i wielkim generałem. Wilhelm z Orange, Karol X i Karol XI ze Szwecji, Fryderyk III z Danii, Jan Sobieski polski, prowadzili swoje wojska w bitwie; ale Louis wydawał się militarnym geniuszem tylko w oczach swoich dworzan i sług..

Po upadku Maastricht w lipcu 1673 r. Nawet wielki Colbert pochlebiał królowi: „Wszystkie wasze kampanie mają charakter zdumienia i zdumienia, który obejmuje ducha i pozostawia mu tylko jedną wolność podziwiania ... Trzeba przyznać, że nikt oprócz Waszej Wysokości pomyślał o tak niezwykłym sposobie zdobywania sławy ”.

Dziesięć miesięcy później, po zdobyciu Besançon, Colbert napisał: „Trzeba, panie, pozostać cichym, podziwiać, dziękować Bogu każdego dnia za to, że urodziliśmy się za panowania króla takiego jak Wasza Wysokość, który nie ma żadnych ograniczeń co do swojej mocy, z wyjątkiem własnej woli „.

Louis interweniował w szczegóły administracji wojskowej i jurysdykcji, być może dlatego, że zdawał sobie sprawę z własnych niedociągnięć jako przywódca wojskowy i chciał również potwierdzić swoją wolę w tej dziedzinie; ponieważ za jego panowania ustanowiono władzę państwa nad armią.

W 1674 r., Gdy sierżant pułku de Dampier został pochwalony za doskonałą służbę w Holandii, jego generał powiedział: „Jego wysokość chce, by Lafler był porucznikiem pułku de Dampier, a jednocześnie otrzymał premię w wysokości pięciuset livres”.
Ten król różni się nieco od stereotypu podręczników, które wynikają z takich działań. Nawet jeśli zostały one potraktowane jako środek potwierdzający jego kontrolę, okazują osobiste zainteresowanie ludźmi, którzy zdobyli dla niego chwałę..

Zdobycie sławy było głównym motywem Louisa w realizacji jego polityki zagranicznej. Jak wspomniano w pamiętnikach Royal: „... zawsze będziesz obserwował we mnie tę samą konsekwencję w pracy, tę samą stanowczość w moich decyzjach, tę samą miłość do twoich ludzi, tę samą pasję do wielkości państwa, tę samą pasję do prawdziwej chwały ... „ Z tych powodów nawet królewskie sprawy miłosne powinny były zostać złożone w ofierze, ponieważ Ludwik wierzył, że „... czas, który dajemy naszej miłości, nigdy nie powinien być traktowany ze szkodą dla naszych czynów, ponieważ naszym głównym celem powinno być zawsze zachowanie naszej chwały i nasz autorytet, z których żaden nie może być utrzymany bez wytrwałej pracy ”.

Podoba Ci się ten artykuł? Udostępnij, aby udostępnić znajomym.!