Tajna amerykańska baza wojskowa projektu Frantik w ZSRR

Podczas wojny alianci potrzebowali podstaw do transferu broni i materiałów wybuchowych. W 1943 r. Na okupowanych terytoriach Alianci zrzucili ponad 200 tysięcy ton bomb lotniczych. Ale punktów za wystrzelenie samolotu bardzo boleśnie brakowało. Tak powstał projekt Frantik: tajna amerykańska baza wojskowa zlokalizowana w ZSRR.

• 

  Tajny kontrakt

  Z lotnisk w Anglii i południowych Włoszech alianckie samoloty nie mogły dotrzeć do wielu kluczowych ośrodków wroga. Roosevelt przeprowadził serię rozmów ze Stalinem i zgodził się na bezprecedensowe rozmieszczenie lotniska wojskowego na terytorium ZSRR - było to po prostu niezbędne do zorganizowania „bombardowań wahadłowych”.

• 

  Konstrukcja podstawowa

  Z Wielkiej Brytanii do wybrzeży Związku Radzieckiego wysłano kilka tajnych konwojów morskich. Statki transportowały 50 tysięcy metalowych płyt. Następnie utworzyli specjalny pas startowy w pobliżu Połtawy, aby móc odbierać ciężkie samoloty. Baza była obsługiwana przez amerykańskich żołnierzy, którzy wkroczyli do ZSRR przez Iran.

• 

  Pierwsza misja

  Na początku czerwca 1944 r. Miała miejsce pierwsza misja wojskowa pod auspicjami operacji Frantik. 200 latających fortec, Boeing B-17 Flying Fortress, powstało z włoskiego lotniska, przeprowadziło bardzo skuteczne bombardowanie węgierskiego miasta Debrecen i wylądowało w pobliżu Połtawy na tajnym pasie. Trzy dni później ten sam oddział, w towarzystwie strażników, uderzył w rumuńskie jednostki Trzeciej Rzeszy..

• 

  Wolf pokazuje zęby

  Zarówno pierwsza, jak i druga operacja zostały uznane za bardzo udane. To tylko sojusznicy nie wzięli pod uwagę profesjonalizmu i szkolenia pilotów Luftwaffe. Po drugiej misji niemiecki pilot podążył za eskadrą „fortec” w pewnej odległości i zdołał usunąć dane o istnieniu tajnej bazy Połtawy..

• 

  Atak powietrzny

  22 czerwca na niebie Połtawy pojawiło się połączenie 75 niemieckich bombowców Heinkel. Zarówno Amerykanie, jak i Rosjanie byli tak pewni, że bazy nie można było wykryć, że nawet nie wyposażyli jej w radar. Alianccy piloci nie mogli walczyć w nocy, działa przeciwlotnicze także nie trafiły w pojedynczy niemiecki samolot.

• 

  Straty

  W jednym udanym strajku piloci Luftwaffe zniszczyli 64 latającą fortecę Boeinga B-17, kilku wojowników, 25 radzieckich robotników transportowych i zbombardowane składy broni. Dla USA utrata tak wielu strategicznych bombowców była strasznym ciosem naraz.

• 

  Koniec programu

  Baza lotnicza została wzmocniona przez obronę powietrzną, ale Niemcy byli już gotowi na strajki z tej strony, dlatego baza straciła swoje znaczenie. Siły powietrzne USA nadal miały tylko 5 misji bojowych, po których program został całkowicie zamknięty. Ponadto postęp wojsk radzieckich opuścił bazę w głębi tyłu - sam Stalin najmniej chciał widzieć amerykańskie samoloty nad Związkiem Radzieckim.

• 

  Plan Roosevelta

  No cóż, i dzisiaj, po odtajnieniu niektórych dokumentów, powód tak mile widzianego wniosku Roosevelta również stał się jasny. Oczywiście amerykański prezydent nie przyjął go i dał Związkowi Radzieckiemu całą eskadrę bombowców strategicznych: myśliwce eskortujące stale „przypadkowo” zboczyły z kursu i przeprowadziły szczegółowe badania lotnicze sowieckich obiektów wojskowych.