Wielki Babilon to supergun Iraku, który może wysadzić świat

Prawdopodobnie wszyscy dyktatorzy marzą o ambitnych projektach super broni. Rosja miała króla-działo (a następnie bombę królewską), Hitler stworzył Gustawa i Douro, aby zaatakować linię Maginota; Saddam Hussein poszedł najdalej.

Teraz pozostałości tego, co miało być niszczycielską bronią, są przechowywane w Royal Armouries w Fort Nelson. Wielu ludzi po prostu przechodzi obok, nawet nie wiedząc, dlaczego tutaj są te ogromne rury. Ale projekt „Babilon” upadł w ostatniej chwili: trochę więcej, a cały świat może gapić się, jak daleko może strzelać gigantyczne działo wuja Saddama.

Niesamowite w swej ambitności, projekt Babylon został uruchomiony pod patronatem Saddama Husseina. W tak decydującym kroku dyktator zaryzykował podczas wojny Iran-Irak w latach 80-tych.
Oczywiście w kraju nie było inżynierów tego poziomu. Projektem kierowali zagraniczni eksperci - według niepotwierdzonych doniesień Hussein aktywnie współpracował z wywiadem amerykańskim. Podstawą tej super broni była analiza starego projektu HARP, który w latach 60. XX wieku opracował kanadyjski kanonier Gerald Bull.
Informacje o projekcie Babylon są niezwykle fragmentaryczne - Amerykanie próbowali zaklasyfikować, w sposób nieszkodliwy, wszystkie informacje otrzymane po obaleniu dyktatora. Wiadomo, że w sumie były cztery urządzenia, z których jedno było na późnym etapie rozwoju..
Produkt „Wielki Babilon” wystrzelił dwuczęściowy pocisk. Konwencjonalny pocisk był utrzymywany w dolnej części kufy przez wydłużony pocisk, którego zadaniem było utrzymanie stałego ciśnienia w beczce..
Gigantyczne działo może wystrzelić ładunki o masie 600 kg w odległości do 1000 kilometrów. Ponadto „Wielki Babilon” był w stanie wystrzelić dwu tonową rakietę, zdolną do wystrzelenia satelity ważącego 200 kilogramów. Dzięki tej metodzie koszt wprowadzenia na orbitę został znacznie zmniejszony - tylko 600 USD za kilogram..
Na szczęście marzenia Saddama Husseina o super broni nie spełniły się. Autor projektu, Gerald Bulla, zginął w Brukseli już w 1990 roku. Nieco później amerykańskie służby specjalne skutecznie przechwyciły części „Wielkiego Babilonu”, które zostały wysłane do Iraku przez Europę.
Oczywiście Irak natychmiast oświadczył, że są to tylko elementy wyposażenia naftowego. ONZ z kolei oficjalnie odpowiedziała, że nie zamierzają podejmować ryzyka. Składniki „Wielkiego Babilonu” zostały zniszczone w 1991 roku.