15 okrutnych faktów o lobotomii

Lobotomia, znana również jako leukotomia, jest operacją neurochirurgiczną, która polega na zerwaniu stawu w płacie przedczołowym mózgu. Lekarze zaczęli eksperymentować z fizyczną regulacją umysłowo zaburzonego umysłu, wcale nie wstydząc się cierpienia pacjentów. Szwed Gottlieb Burckhardt usunął części kory przedczołowej z mózgu pacjentów z halucynacjami słuchowymi, zauważając, że stają się one znacznie spokojniejsze. Niemniej jednak procedura doprowadziła do śmierci pierwszego pacjenta i samobójstwa drugiego - co nie wstrząsnęło intencjami dobrego lekarza. Wielu lekarzy próbowało leczyć pacjentów, wprowadzając topory lodowe na ich orbity i wycinając części mózgu: przez dwie dekady lobotomię uważano za doskonały sposób na wyeliminowanie problemów, które pojawiły się w chorym umyśle. Oto 15 okrutnych faktów o najbardziej nieprzyjemnych i niestety istniejących w historii operacji.

Lobotomia oznacza nacięcie mózgu. Ta operacja jest uważana za jedną z najbardziej barbarzyńskich procedur stosowanych u ludzi.
Lobotomia czołowa była bardzo popularną procedurą na początku XX wieku. Psychiatrzy zalecali to w celu złagodzenia objawów choroby psychicznej..
Obecnie lobotomia jest częściej stosowana w Ameryce Północnej niż gdziekolwiek indziej na świecie..
Według niektórych źródeł lobotomia była pomysłem Friedricha Holtza, który eksperymentował na swoich psach, aby zobaczyć wynik. W 1892 r. Gottlieb Burckhardt wypróbował procedurę u sześciu pacjentów ze schizofrenią. Procedura wydawała się mieć uspokajający wpływ na czterech pacjentów - pozostałe dwa po prostu nie przetrwały operacji..
Według innych źródeł, koncepcja lobotomii została wymyślona przez neurologa Johna Fultona. Zauważył, że szympansy stały się znacznie spokojniejsze po operacji, co zniszczyło połączenia między płatem czołowym a obszarami poniżej półkul mózgowych, które regulują emocje..
12 listopada 1935 roku portugalski neurochirurg Almeida Lima wykonał pierwszą ludzką lobotomię z użyciem substancji chemicznych: zastrzyki alkoholu zniszczyły tkankę mózgową.
Metoda ta została zaproponowana przez kolegę z Almeidy, laureata Nagrody Nobla Egasa Moniza.
Moniz został pierwszym Portugalczykiem, który zdobył Nagrodę Nobla za odkrycie terapeutycznej wartości leukotomii w niektórych psychozach..
W USA pierwszą lobotomię przedczołową wykonano w 1936 roku. Pacjentem była 63-letnia Alice Hammat i chirurdzy - Walter Freeman i James Watt. Użyli lobotomii chemicznej zaproponowanej przez Monisa..
Najczęstszym narzędziem do lobotomii był zwykły czekan. Jeden z synów dr Freemana powiedział, że jego ojciec czasami zabierał zwykły kuchenny czekan do lodu, który później był używany zgodnie z jego przeznaczeniem..
Freeman uznał metodę Moniza za niewiarygodną i preferowaną pracę z narzędziami fizycznymi. Wstrzyknął kostkę lodu do oczodołu nieszczęśliwego pacjenta i dosłownie wyciął jego płat czołowy. Czasem używał młotka.
Dr Freeman był głęboko przekonany, że jeśli uda mu się złamać włókna nerwowe łączące płaty czołowe wzgórza, choroba psychiczna ustąpi. Nie powstrzymał go nawet fakt, że fizycznie mózg osoby ze schizofrenią nie różnił się od mózgu osoby zdrowej..
Walter Freeman zdołał wydać 3500 lobotomii w dwudziestu trzech stanach. Jego kariera została uznana za bardzo udaną, chociaż wiele operacji doprowadziło do śmierci pacjentów..
Córka dr Freemana żartobliwie nazywała ojca „Henry Ford Lobotomy”. Pacjenci o specyficznym humorze z jakiegoś powodu nie dzielili się.
Sigrid Horten, legendarna artystka XX wieku i główna postać szwedzkiego modernizmu, była kolejną ofiarą lobotomii. Po zdiagnozowaniu schizofrenii artysta został umieszczony w szpitalu psychiatrycznym w Sztokholmie. Nieudana lobotomia spowodowała komplikacje niezgodne z życiem..