10 niesamowitych i mało znanych obiektów naszego Układu Słonecznego
Dzięki pracom wykonanym przez sondę Kepler astronomowie odkryli i potwierdzili istnienie 4826 planet. Wydawałoby się, że znamy już wiele nowych rzeczy na temat przestrzeni, ale Wszechświat często uwielbia nas zaskakiwać, dlatego nawet w naszym układzie słonecznym wciąż istnieją obiekty, których prawdopodobnie nie podejrzewacie. Portal Listverse przygotował listę 10 takich niezwykłych obiektów kosmicznych w naszym Układzie Słonecznym i sugerujemy zapoznanie się z nim..
Ork i Vant
Wszyscy wiemy o Plutonie. To kosmiczne ciało stało się ostatnio obiektem bliskiej uwagi, zwłaszcza po tym, jak w 2006 roku zostało przeklasyfikowane z kategorii planet do kategorii planet karłowatych. Czy słyszałeś kiedyś o „Anti-Plutonie”? Duży obiekt trans-Neptuna 90482 „Ork” z pasa Kuipera ma prawie taki sam okres orbitalny z Plutonem, kąt nachylenia i prawie taką samą odległość między Słońcem a Plutonem. Pomimo tego, że orbita Orka jest dość blisko orbity Neptuna, rezonans między dwoma obiektami i duży kąt orbity uniemożliwiają im zbliżanie się do siebie. Być może jedyną istotną różnicą między Orkiem a Plutonem jest odwrócenie jego orbity. Oprócz tego, że orbity Orka i Plutona są bardzo podobne, oba obiekty kosmiczne mają swoje własne księżyce, które w obu przypadkach okazują się nieco większe niż szacowane wartości, biorąc pod uwagę rozmiar samych planet karłowatych. Na przykład satelita Plutona Charon ma prawie połowę rozmiaru samego Plutona. Rozmiar satelity Ork, który ma nazwę Vant, wynosi około 1/3 wielkości Orka..
Nazwany Orkiem na cześć etruskiego boga śmierci i podziemia. Powierzchnia Orki pokryta jest krystalicznymi cząstkami lodu, co może wskazywać na aktywność kriowolkaniczną w przeszłości. Ponadto mogą występować inne związki, w tym amoniak. Jeśli jego obecność rzeczywiście zostanie potwierdzona, informacje te pomogą naukowcom lepiej zrozumieć powstawanie innych obiektów transneptunowych..
(90) Antiope
Liczba 90 w imieniu Antiope mówi, że ta asteroida była 90. odkryta z rzędu. Chociaż ten moment jest nadal przedmiotem gorącej debaty. Faktem jest, że jego orbita leży wewnątrz pola asteroid między Jowiszem a Marsem, a co ciekawe, Antiope jest pierwszą otwartą podwójną asteroidą. Od czasu odkrycia, Antiope był uważany za pojedynczą asteroidę, ale w 2000 roku, dzięki 10-metrowemu teleskopowi w Obserwatorium Keck na Hawajach, grupa astronomów odkryła, że asteroida składa się z dwóch obiektów o wielkości około 86 kilometrów i oddalonych o zaledwie 171 kilometrów . Asteroidy z satelitami zostały odkryte wcześniej, ale prawie taki sam rozmiar i masa tych obiektów pozwoliły naukowcom sklasyfikować Antiope jako pierwszą odkrytą podwójną asteroidę..
Sześciokąt Saturna
Wszyscy wiemy, że Saturn ma pierścienie. Ale czy słyszałeś kiedyś, że ta planeta ma niezwykłe chmury? Na początku lat 80-tych sonda Voyager dokonała nieoczekiwanego i zaskakującego odkrycia, które zostało później potwierdzone przez sondę kosmiczną Cassini. Potwierdzenie to wykazało, że na północnym biegunie Saturna szalała ogromna burza, która miała kształt sześciokąta (sześciokąt). Każdy z jego boków ma prawidłowy kształt, a sama burza jest większa niż średnica Ziemi. Według naukowców burza na Saturnie trwa już ponad 30 lat. Co bardziej zaskakujące, jego prędkość obrotowa nie odpowiada prędkości innych chmur na planecie..
Aby odkryć przyczynę tej heksagonalnej burzy, naukowcy postanowili przeprowadzić eksperyment laboratoryjny. Naukowcy umieścili 30-litrową butelkę wody na stoliku obrotowym. Modelowała atmosferę Saturna i zwykłą rotację. Wewnątrz balonu umieszczono małe pierścienie, obracające szybsze pojemniki. To wygenerowało miniaturowe wiry i strumienie, które eksperymentatorzy zwizualizowali zielonym atramentem. Im szybciej obrócił się pierścień, tym bardziej stały się wiry, zmuszając pobliski strumień do odchodzenia od okrągłego kształtu. Autorzy eksperymentu uzyskali więc różne kształty - owale, trójkąty, kwadraty i oczywiście pożądany sześciokąt. I chociaż ten eksperyment nie powiedział naukowcom, jak takie prądy atmosferyczne mogą wystąpić na Saturnie, pokazał, dlaczego cały system jest tak piękny i, co najważniejsze, tak długo.
Haumea
Przed otrzymaniem oficjalnej nazwy karłowata planeta 136108 Haumea była znana pod pseudonimem „Święty”. Otrzymała ją w wyniku odkrycia zaraz po Bożym Narodzeniu, 28 grudnia 2004 roku. Należy zauważyć, że pseudonim jest bardzo udany, ponieważ Haumea jest rzeczywiście unikalną planetą karłowatą. Początkowo naukowcy zauważyli, że ustalenie dokładnej wielkości planety karłowatej jest bardzo trudnym zadaniem ze względu na szybkość jej rotacji. Ma największą prędkość rotacji wśród znanych obiektów Układu Słonecznego - dzień na planecie trwa tylko około 3,9 godziny.
Szybkość rotacji była dla naukowców największym problemem przy określaniu jej wielkości. Większe zainteresowanie wzbudził jego kształt. Haumea, składająca się ze skały i lodu i posiadająca bardzo niską grawitację, aby utrzymać ją razem, ma bardzo wydłużony kształt. W rezultacie okazało się, że odległość między biegunami planety karłowatej wynosi 996 km, ale długość jej największej osi wynosi 1960 km.
Innym interesującym faktem dotyczącym planety karłowatej Haumei jest to, że ma dwa satelity, Hiiak i Namak. Bardzo źle dla kosmicznego ciała, które stanowi tylko 6 procent masy Księżyca, satelity naszej Ziemi.
Pan i Atlas
Te dwa księżyce Saturna mają ze sobą wiele wspólnego i znajdują się najbliżej planety, wokół której się obracają. Tym, co sprawia, że te dwa obiekty kosmiczne są wyjątkowe, jest fakt, że są one swego rodzaju „pasterzami” towarzyszącymi pierścieni Saturna. Działając za pomocą grawitacji, odpychają się od siebie lub, przeciwnie, przyciągają do siebie cząstki pierścienia planety, uniemożliwiając im odejście. One „pasą” te cząstki. Nawiasem mówiąc, Satelita otrzymał swoją nazwę na cześć starożytnego greckiego boga Pan - patrona pasterstwa i hodowli bydła, płodności i dzikiej przyrody.
Rozmiar satelity Atlas jest jeszcze mniejszy. Od bieguna do bieguna odległość wynosi tylko 19 kilometrów, a średnica wynosi około 46 kilometrów. Wygląda jak latający spodek. Tyle niezwykłych podłużnych kształtów obu satelitów, według naukowców, nie da się wytłumaczyć w taki sam sposób, jak w przypadku Haumei, ponieważ prędkość ich obrotu nie jest wystarczająco duża. Ponadto szybka rotacja pomogłaby uzyskać jednolite wydłużenie ich kształtu. Ale ich kształt jest niejednorodny..
Po stworzeniu wielu modeli komputerowych naukowcy z Uniwersytetu w Paryżu najwyraźniej znaleźli wyjaśnienie dla utworzenia tak niezwykłego kształtu w tych dwóch księżycach. Wyjaśnienie to jest formacją narastającą, gdy, gdy krawędź struktury obiektu jest obracana, spłaszczają się. Podczas formowania się satelitów Saturna wokół nich pojawiły się dyski akrecyjne składające się z pyłu z pierścieni Saturna, który ostatecznie gromadził się silniej na ich równikach i tworzył wypukłe grzbiety na satelitach.
2008 KV42
Asteroid 2008 KV42 otrzymał przydomek „Drac” na cześć wampira Draculi, który miał zdolność chodzenia po ścianach. Ale jak chodzenie po ścianach może być powiązane z asteroidą? Okazuje się, że Drac jest pierwszym wykrytym obiektem trans-Neptuna, który ma wsteczną orbitę obrotu. Innymi słowy, porusza się w przeciwnym kierunku obrotu słońca. Okres obiegu bijatyki wynosi 306 lat..
Do tej pory w układzie słonecznym wykryto kilka obiektów z ruchem wstecznym. Jednym z takich obiektów jest na przykład kometa Halleya, którego trajektoria orbitalna jest bardzo zbliżona do Słońca. Z kolei Drac nigdy nie zbliża się do Słońca w odległości równej około 20 odległościom między Słońcem a Ziemią, co jest mniej więcej równoważne orbicie Urana. Ta cecha asteroidy może być łącznikiem między obiektami takimi jak kometa Halleya a innymi obiektami z chmury Oort, prawdopodobnie działającymi jako źródło komet w naszym układzie słonecznym, i być może pomoże naukowcom wyjaśnić specyfikę ich formacji, która do tej pory jest tajemnicą dla nauki.
Istnieje kilka założeń na temat tego, dlaczego orbita Draca jest tak różna od orbit reszty większości obiektów naszego systemu. Jednym z interesujących pomysłów na ten temat jest założenie, że ta asteroida nie ma nic wspólnego z naszym układem słonecznym - w przeciwnym razie jej orbita miałaby ten sam kierunek, co inne obiekty. Prawdopodobnie asteroida została „złapana” przez nasz układ słoneczny z przestrzeni międzygwiezdnej i może zawierać niesamowitą ilość nowych informacji o przestrzeni..
Tryton
Ta nazwa prawdopodobnie słyszałeś więcej niż raz. Masa Trytona wynosi 99,5% całkowitej masy wszystkich znanych satelitów Neptuna. Jak pokazała sonda Voyager-2 przelatująca nad Tritonem w 1989 r., Triton ma złożoną historię geologiczną, o czym świadczy kriowulkanizm. Na Tritonie wciąż są aktywne wulkany, ale nie emitują popiołów i lawy, jak na Ziemi, zamiast tego emitują wodę i amoniak..
Będąc trochę mniejszym od naszego Księżyca, Tryton jest jedynym dużym satelitą naszego Układu Słonecznego, który porusza się w przeciwnym kierunku niż obroty Neptuna. Ponadto, będąc jednym z największych satelitów w naszym układzie słonecznym (jest większy niż Pluton), Triton ma wystarczającą grawitację, aby utrzymać cienką atmosferę. Jednak ciśnienie powietrza na satelitach jest znacznie niższe niż ciśnienie na Ziemi i wynosi 1/70000 ciśnienia atmosferycznego na Ziemi..
W końcu warto zauważyć, że Triton ma jeden z najwyższych albedos (zdolność odbijania światła), znany nauce. Ten satelita odbija 60-95 procent światła, które do niego dociera. Dla porównania: nasz księżyc odzwierciedla tylko 11 procent świata.
Saturn Extra Ring
W tym artykule wielokrotnie wspominano Saturna, planetę znaną z niezwykłego systemu otaczających pierścieni składającego się z płaskich koncentrycznych form lodu i pyłu. Niedawno, w 2009 roku, nauka dowiedziała się, że Saturn ma jeden dodatkowy pierścień. Niesamowicie gigantyczny pierścień. Odrzucony o 27 stopni od głównych pierścieni, nowo odkryty pierścień znajduje się w odległości około 128 promieni planety i zajmuje kolejne 207 potencjalnych promieni w przestrzeni. Jest tak rozładowany, że można go zobaczyć tylko w widmie podczerwieni. A ten pierścień może być przyczyną „dwulicowości” jednego z księżyców Saturna - Yapeta. Dwulicowy jest nazywany, ponieważ jedna z jego półkul jest czarna jak sadza, a druga jest biała i błyszcząca, jak świeżo upadający śnieg..
W tym samym pierścieniu znajduje się orbita innego satelity Saturna - Phoebe - który z kolei może być odpowiedzialny za utworzenie tego pierścienia. Niektórzy naukowcy uważają, że pył wyrzucany przez Phoebe jest osadzany na Iapecie, którego orbita leży na krawędzi nowo odkrytego pierścienia. Za każdym razem, gdy Iapetus przechodzi przez pierścień, cząsteczki zawarte w pierścieniu gromadzą się na jego równiku. Przez setki tysięcy lat tego procesu utworzyli ogromne góry, zwane Ścianą Yapet.
Bliźnięta syjamskie - Janus i Epimetheus
Satelity Saturna, Janusa i Epimetheusa są często nazywane „bliźniakami syjamskimi”, ponieważ odległość między ich orbitami wynosi tylko około 50 kilometrów - mniej niż promień samych satelitów. W rezultacie satelity te zmieniają miejsca co cztery lata. Epimeteus i Janus poruszają się po swoich orbitach niezależnie od siebie, dopóki wewnętrzny satelita nie nadąży za zewnętrznym. W tym samym czasie, pod wpływem sił grawitacyjnych, Epimeteus jest popychany na wyższą orbitę, a Janus zbliża się do Saturna. Ta cecha jest nieco myląca dla naukowców, którzy omyłkowo wzięli Janusa za Epimetheusa. W 1978 roku, 12 lat po początkowym odkryciu Janusa (i prawdopodobnie Epimetheusa), naukowcy odkryli, że faktycznie obserwowali dwa satelity przez cały czas, a nie jeden. W 1980 r. Widok ten został potwierdzony przez sondę Voyager. Według zgadywania niektórych naukowców Janus i Epimeteus byli wcześniej jedną całością, większym satelitą, który następnie podzielił się na dwie połowy i od tego czasu ma więcej niż raz zdezorientowanych badaczy.
Cruitney
Wróćmy do przestrzeni blisko Ziemi i porozmawiajmy o drugim „satelicie” naszej planety. Naukowcy zaczęli zakładać obecność drugiego „Księżyca” już w 1846 roku. Pierwsza z jego obecności powiedziała Frederick Petit, który początkowo nikt nie traktował poważnie. Później ogłoszono, że są fałszywymi naukowcami. Jego zdaniem obecność drugiego księżyca mogłaby wyjaśnić wiele niespójności, które napotkało wielu astronomów. Petey powiedział, że czas obrotu drugiego księżyca jest krótszy niż trzy godziny. Sto lat później, w 1986 roku, obecność tego quasi-satelity lub drugiego księżyca została potwierdzona przez brytyjskiego astronoma-amatora Duncana Waldrona..
Potem okazało się, że obiekt 3753 Kruitni jest asteroidą, która co 364 dni dokonuje całkowitej rewolucji wokół Słońca (to znaczy, że znajduje się w rezonansie orbitalnym 1: 1 z naszą planetą). Innymi słowy, co roku ta 5-kilometrowa asteroida staje się częścią systemu Ziemi. Kruitni dociera do najbliższego miejsca w stosunku do Ziemi w listopadzie. Z technicznego punktu widzenia ta asteroida nie może być nazywana księżycem, ponieważ za każdym razem, gdy się zbliża, odsuwa się od Ziemi. Ale idealny rezonans orbitalny z planetą pozwala mu pozostać blisko planety przez wiele okresów orbitalnych..
