TOP-5 utraconych technologii starożytności

Pomimo faktu, że współczesny świat znajduje się na jednym z szczytów rozwoju technologicznego, naukowcy zauważają, że nie cała wiedza o przeszłości przetrwała. Właściwie wydaje się, że niektóre wynalazki zostały utracone, a niektóre stare technologie są niezrozumiałe dla współczesnych. Poniżej znajduje się pięć zagubionych technologii, które wciąż przyciągają uwagę naukowców..

Cement rzymski

Nowoczesny beton, który jest mieszanką cementu, wody i kruszyw, takich jak piasek lub żwir, został wynaleziony na początku XVIII wieku i jest najbardziej powszechnym materiałem budowlanym we współczesnym świecie. Jednak kompozycja, opracowana w XVIII wieku, nie jest pierwszym rodzajem betonu. W istocie Persowie, Egipcjanie, Asyryjczycy i Rzymianie używali betonu. Ta ostatnia dodała wapno palone, pokruszony kamień i wodę do mieszanki budowlanej - to właśnie ten związek dał Rzymowi Panteon, Koloseum, akwedukty i warunki..

Podobnie jak wiele innych wiedzy o starożytności, ta technologia została utracona wraz z nadejściem średniowiecza - nie jest dziwne, że ta historyczna epoka znana jest również jako Ciemne Wieki. Zgodnie z popularną wersją wyjaśniającą zniknięcie przepisu był on czymś w rodzaju tajemnicy handlowej i wraz ze śmiercią kilku osób, które były mu poświęcone, został zapomniany.

Warto zauważyć, że składniki, które odróżniają rzymski cement od współczesnego, nadal pozostają nieznane. Konstrukcje wznoszone przy użyciu cementu rzymskiego, stały przez tysiąclecia, pomimo wpływu elementów - cementu używanego w naszych czasach, nie może się pochwalić takim oporem. Niektórzy historycy uważają, że Rzymianie dodali mleko i krew do mieszanki budowlanej - zakłada się, że pory powstałe w tym procesie pozwoliły kompozycji na rozszerzanie się i kurczenie pod wpływem zmian temperatury, a nie rozpadanie się. Jednak siła cementu została zmiażdżona przez inne substancje, ale nikt nie może dokładnie powiedzieć, które.

Stal damasceńska

Stal Damaszek, niezwykle trwały rodzaj metalu, była powszechnie stosowana na Bliskim Wschodzie około 1100-1700 roku. Zasadniczo ten rodzaj stali stał się znany dzięki mieczom i nożom, które zostały z niego wykonane. Ostrza, wykute ze stali damasceńskiej, słynęły z siły i ostrości: wierzono, że miecz z Damaszku może łatwo ciąć kamienie i inne metale, w tym zbroje i broń wykonane ze słabszych stopów. Stal ze stali damasceńskiej związana jest ze wzorzystą stalą tyglową z Indii i Sri Lanki. Wysoka wytrzymałość ostrzy takiej stali została wyjaśniona przez proces produkcji, w którym twardy cementyt zmieszany z nieco bardziej miękkim żelazem, w wyniku czego produkty były zarówno trwałe, jak i elastyczne.

Technologia kucia stali damasceńskiej została utracona około 1750 roku. Dokładne powody, dla których tak się stało, są nieznane, ale istnieje kilka wersji wyjaśniających te powody w taki czy inny sposób. Najbardziej popularna teoria głosi, że ruda wymagana do produkcji stali damasceńskiej zaczęła się wyczerpywać, a rusznikarze musieli przejść na alternatywne technologie produkcji łopatek.

Według innej wersji sami kowale nie znali technologii - po prostu wykuli wiele ostrzy i przetestowali je pod kątem wytrzymałości. Zakłada się, że przez przypadkową zbieżność okoliczności niektóre z nich uzyskały właściwości charakterystyczne dla Damaszku. Zresztą nawet na obecnym etapie rozwoju technologii niemożliwe jest dokładne przywrócenie procesu tworzenia stali damasceńskiej. Pomimo tego, że ostrza o podobnym wzorze istnieją w naszych czasach, współcześni mistrzowie mogą nadal osiągać wytrzymałość stali damasceńskiej.

Mechanizm antikythera

Jeden z najbardziej tajemniczych znalezisk archeologicznych, mechanizm Antikythera, został odkryty przez nurków na zatopionym starożytnym statku w pobliżu greckiej wyspy Antikythera na początku XX wieku. Po zbadaniu śladów wraku naukowcy doszli do wniosku, że statek pochodzi z I lub II wieku pne. Jednocześnie znaleziony mechanizm był niezwykle złożony w swojej strukturze: składał się z ponad 30 kół zębatych, dźwigni i innych komponentów.

Ponadto wykorzystano przekładnię różnicową, która jak wcześniej zakładano, została wynaleziona nie wcześniej niż w XVI wieku. Oczywiście urządzenie miało mierzyć pozycję Słońca, Księżyca i innych ciał niebieskich. Opisując ten mechanizm, niektórzy eksperci nazywają go oryginalną formą mechanicznego zegara, podczas gdy inni uważają go za pierwszą znaną analogową maszynę obliczeniową..

Dokładność, z jaką wykonano komponenty mechanizmu, wskazuje, że to urządzenie nie było unikalne. Z drugiej strony historyczne zapisy mechanizmów, których struktura przypomina znalezisko, sięgają XIV wieku, co oznacza, że ​​przez ponad 1400 lat technologia została utracona.

Ogień grecki

Grecki ogień, palna mieszanina używana do celów wojskowych przez Imperium Bizantyjskie i inne państwa, jest jedną z najbardziej znanych zaginionych technologii. Będąc czymś w rodzaju oryginalnej formy napalmu, ogień grecki nadal płonął nawet w wodzie. Najsłynniejszy przypadek użycia tej potężnej broni miał miejsce w XI wieku, kiedy Bizancjum użyło ognia przeciwko Arabom i doprowadziło ich do lotu..

Początkowo ogień grecki wlewano w małe naczynia, które podpalały i rzucały na wroga, jak nowoczesny koktajl Mołotowa. Później wymyślono instalacje składające się z miedzianych rur z syfonem - te pojazdy bojowe zostały użyte do podpalenia wrogich statków. Ponadto dostępne są informacje na temat instalacji ręcznych, przypominających nieco współczesne miotacze ognia..

Oczywiście siły zbrojne naszych czasów stosują mieszanki palne, co oznacza, że ​​nie można powiedzieć, że technologia pozostaje całkowicie nieznana. Z drugiej strony, napalm rozwinął się dopiero w latach 40. XX wieku, a pierwotny skład greckiego ognia został utracony po upadku Cesarstwa Bizantyjskiego - a zatem skuteczna technologia pozostała zagubiona na kilka wieków. Nadal trudno jest dokładnie określić, w jaki sposób skład substancji został utracony. Ponadto naukowcy nie wiedzą, co można wykorzystać do sporządzenia mieszanki..

Według najwcześniejszej wersji ogień grecki mógł zawierać dużą dawkę saletry. Jednak ta wersja została wkrótce odrzucona, ponieważ saletra nie pali się w wodzie, a ta własność została przypisana do ognia greckiego. Jeśli wierzysz w nową teorię, substancja palna była rodzajem koktajlu produktów ropopochodnych lub ropy naftowej, a także wapna palonego, azotanu potasu i ewentualnie siarki..

Programy technologiczne „Apollo” i „Gemini”

Okazuje się, że nie wszystkie utracone technologie powstały w starożytności - nawet stosunkowo niedawne osiągnięcia nauki i technologii mogą pozostać niezrozumiałe dla współczesnych. W latach 50., 60. i 70. XX wieku programy kosmiczne Gemini i Apollo doprowadziły do ​​najbardziej znaczących osiągnięć ludzkości w dziedzinie lotów kosmicznych. W szczególności mówimy o największym sukcesie NASA, a mianowicie o programie Apollo 11 i lądowaniu człowieka na Księżycu. Z kolei wcześniejszy program „Gemini” 1965-66. dał naukowcom cenną wiedzę na temat mechaniki lotów kosmicznych.

Oczywiście, osiągnięcie programów Gemini i Apollo nie może być uznane za utracone w tradycyjnym znaczeniu tego słowa, ponieważ naukowcy wciąż mają rakiety nośne Saturn-5, a także fragmenty innych statków kosmicznych. Z drugiej strony posiadanie mechanizmów nie oznacza jeszcze znajomości technologii. Faktem jest, że w wyniku wysokiego tempa „wyścigu kosmicznego” dokumentacja nie była tak dobra, jak chcieliby współczesni pracownicy NASA. Oprócz pośpiechu sytuację pogarsza fakt, że do przygotowania programów zatrudniono prywatnych wykonawców, którzy pracowali nad poszczególnymi komponentami statków i sprzętu..

Po zakończeniu programów prywatni inżynierowie odeszli, zabierając ze sobą swoje rysunki i diagramy. W rezultacie teraz, gdy NASA planuje nowy lot na Księżyc, duże ilości niezbędnych informacji pozostają niedostępne lub są w stanie absolutnie chaotycznym. W istocie wszystko, co pozostaje w NASA w tych okolicznościach, to zwrócić się do inżynierii odwrotnej, czyli do analizy istniejących statków..