Templariusze

Oficjalnie ten rozkaz był nazywany „Tajnym Rycerstwem Chrystusa i Świątynią Salomona”. Ponieważ w języku francuskim świątynia jest świątynią (tampl), członkowie tego zakonu rycerskiego nazywani byli templariuszami. Zakon powstał w Palestynie w latach 1018-1119. Początkowo jego członkowie mieli chronić pielgrzymów przed atakiem, a także drogi prowadzące z przystani do sanktuariów chrześcijańskich. W 1128 r. Nakaz ten został oficjalnie uznany przez Kościół katolicki. Każdy, kto w nią wstąpił, musiał składać trzy śluby: posłuszeństwo, czystość i ubóstwo. W tym samym czasie rycerz miał przenieść całą swoją fortunę na zamówienie.

Dlatego Zakon Templariuszy szybko stał się jednym z najbogatszych zakonów rycerskich w Europie. Jeśli chodzi o zgromadzone bogactwo, templariusze nabyli dużą ziemię w różnych krajach Europy: Francji, Anglii, Szkocji, Flandrii, Hiszpanii i Portugalii. Do XII wieku autorytet tego oficera był nie tylko lądem, ale także portami morskimi, a także potężną flotą. W tym samym czasie rycerze stali się największymi bankierami, którzy pożyczali pieniądze europejskim mnichom.

Wszystko to doprowadziło do nieuchronnej zazdrości i gniewu władców różnych krajów, którzy marzyli o zostaniu właścicielami skarbu templariuszy. Jednak duże darowizny, które nakaz przekazał Kościołowi katolickiemu, początkowo chroniły go przed takimi atakami. Dopiero w XIII wieku, kiedy kierownictwo zakonu odmówiło udziału w krucjacie przeciwko heretykom - katarom i albigensom, wśród których było kilku Templariuszy, rozpoczęły się przeciwko nim prześladowania. Wkrótce jeden z najbardziej wpływowych zakonów rycerzy przestał istnieć, a wielu jego członków brutalnie torturowano w lochach Inkwizycji i spalono na stosie. To straszne wydarzenie miało miejsce w 1307 roku.