Do końca XVIII wieku ludzkie mięso było używane w farmaceutykach.

W 1664 roku w Londynie ukazała się pełna książka chemiczna Nicholasa Lefebvre'a, słynnego farmaceuty. Po pierwsze, farmaceuta napisał, że trzeba odciąć mięśnie od ciała zdrowego i młodego mężczyzny, moczyć je w alkoholu winnym, a następnie powiesić w suchym, chłodnym miejscu. Jeśli powietrze jest bardzo wilgotne lub pada, to „te mięśnie powinny być zawieszone na rurze i każdego dnia powinny być suszone na delikatnym ogniu z jałowca, igieł i gałek, do stanu peklowanej wołowiny, którą żeglarze podejmują długie podróże”.

W Europie kaci sprzedawali świeżą krew i „ludzki tłuszcz” do celów farmaceutycznych bezpośrednio z szafotu, a kościół zdawał się uznawać tę praktykę za uzasadnioną. Przynajmniej żołnierze Hernana Cortesa odcięli ludzki tłuszcz na potrzeby uzdrowienia przed dwoma wojskowymi kapłanami i sądząc po kronikach, nigdy nie słyszeli protestu z ich strony. Farmaceutyki otwarcie spożywały zwłoki rozstrzelanych przestępców, którzy zginęli w przytułkach lub martwych chrześcijanach, a rabusie porwali zwłoki z grobów, rozebrali je i strawili w kotłach. Oleista ciecz (podobna do Miro) została sprzedana za fortunę.

W 1564 roku francuski lekarz Guy-De la Fontaine z Nawarry, w magazynie jednego z kupców w Aleksandrii, widział stosy ciał przeznaczonych do przetworzenia w medycynę. John Sanderson, aleksandryjski agent tureckiej firmy handlowej, otrzymał w 1585 r. Rozkaz angażowania się w handel mumiyo - tak nazywano wówczas produkty przetwarzania zwłok. Około 600 funtów zmumifikowanej i wysuszonej padliny wysłało Sandersona do Anglii. To ogromne pieniądze. W XIII wieku, zgodnie z zeznaniem doktora Abdela-Latifa, mumia, zeskrobana z trzech ludzkich czaszek, została sprzedana za pół dirhama (dirham - srebrna moneta ważąca 297 g).

Oczywiście nie jest to ściśle europejska tradycja. W Birmie miód nalegał na zwłoki, a miód, w którym trzymano szczątki mnicha, był w ogóle panaceum. Zwykła magia sympatyczna. Ta sama cześć dla ciała świętego człowieka była w Japonii: po trzech latach suszenia ciało zostało pocięte i użyte.