Było państwo, które porzuciło wojny i rozszerzyło granice poprzez handel i religię.

Królestwo Nri, położone na południu nowoczesnej Nigerii, było jednym z centrów przedkolonialnej Afryki, aw epoce jego kulturowego i religijnego i politycznego znaczenia mogło się równać z takimi miastami jak Rzym czy Mekka. To było prawdziwe imperium, które istniało przez prawie tysiąc lat, pod jego władzą znajdowały się rozległe terytoria zamieszkane przez liczne grupy etniczne i małe plemiona..

Główną różnicą Królestwa od państw afrykańskich (i większości innych) było to, że władcy Nri porzucili wojny z innymi narodami jako instrument nacisku politycznego: królestwo umocniło swoją pozycję na arenie politycznej, wykorzystując jedynie wpływy religijne i kontrolując szlaki handlowe, które przechodziły przez jej terytorium.

Pogańska religia Ikeng rozkwitła w kraju, w którym wysoki minister kultu był jednocześnie głową państwa i według lokalnych wierzeń posiadał boską esencję. Kiedy jeden z księży zmarł, plemiona modliły się i czekały na znak, który wskazywałby następcę. Kiedy to się w końcu wydarzyło, spadkobiercą tronu i tytułem bóstwa była rytualna podróż wzdłuż rzeki Anambry, podczas której wykonywał różne magiczne obrzędy, przechodził przez cykl symbolicznej śmierci i zmartwychwstania, a na dodatek nowy najwyższy bóstwo rozmazany biała glina jako symbol czystości.

Aby „podbić” jakiekolwiek ziemie, Ez Nri („Ez” na pasie z przysłówkiem Igbo - „król, władca”) wysłał tam jednego ze swoich kapłanów, który tylko dzięki sile słów i rytuałów wezwał miejscową ludność do przysięgi wierności bóstwu i umieszczenia wszystkiego autorytet religijny na ich przywódcy, który również stał się wiernym sługą.

Do początku XX wieku Nree zapewniało azyl uciekinierom i imigrantom pozbawionym życia, czego Imperium Brytyjskie nie bardzo lubiło, dlatego w 1911 roku pokojowe państwo religijne przestało istnieć, stając się częścią brytyjskich kolonii.